اگر خردمند باشیم تلاش می کنیم که محیط موردعلاقه خودرا به وجود آوریم.وقتی خشنود هستیم که شهوت براشتیاق سایه نیفکنده باشد،جایی که نیازهای جسمانی مهمتر از احساس نباشند.درچنین وضعیتی تفاوتها به جای آنکه صرفا تحمل گردد،جشن گرفته می شود واحترام به جای فرسودگی رشد می کند.این وضعیتی است که در آن سهیم شدن واقعی بیشتر از بی علاقگی وجوددارد.آنچه مشوق ماست،محیط دوست داشتن است،آن هم درست در زمانی که هیچ چیز دیگری نمی تواند این کار راانجام دهد.

«انسان با تصمیماتی که درباره شکل دادن محیطش می گیرد،خود رانیز شکل می بخشد.»

                                                         رنه دوبوا