هنگام بچگی بارها داستان عشق خاله خانم و عمویم رابرایم گفته بودند.آنان پیش از ازدواج ازراه نامه هایی که

به یکدیگر می نوشتند باهم آشنا شدند.عمویم سالها درآمریکا زندگی می کرد و خاله هم تمام عمرش رادردهکده

کوچکی درشمال ایتالیا گذرانده بود.عمویم توسط برادرش خاله مراشناخت.

پدرم تازگی به آمریکا مهاجرت کرده بود و او و مادرم پیوسته با خاله مکاتبه داشته اند.ازراه نامه و تنهاعکسی

که خالهو عمو برای یکدیگر فرستاده بودند پیشنهادازدواج می شود و رویای داشتن یک زندگی بهتر در کنار

هم به وجود می آید.

نتیجه کارداستانی عشقی رابه وجود می آورد که پنجاه و پنج سال به درازا می کشد.ماما از نخستین ملاقات

آنان با یکدیگر و هیجانی که هردو داشتند تعریف می کرد ومی گفت هردوبسیار عصبی وبی اعتماد بودند.

من دوبیگانه رامجسم می کردم که از قطار پیاده شده بودند و به سوی یک عمر زندگی باهم پیش می

رفتند.دونفری که هرگز فرصت عاشق شدن مثل ما و فکرکردن به آن رانداشتند،بدون هیچ احساسات آسمانی

اولین عشق،یاشیفتگی یالرزیدن پاها وبی اشتهایی.

درعوض یک تصمیم ساده این دورابه ازدواج کشاند.هرکدام هرچه داشتند به یکدیگر دادند و با هم سهیم شدند

و این کار عملی شد.به جای توقعات غیرممکن ادراکی خاموش می گفت که تطابق و امید وجوددارد و اینها در

عشق یکدیگر رشد خواهند کرد و در حقیقت چنین هم شد.

«عشق همچون تکه ای سنگ دریک جا نمی نشیند،بایستی مثل نان همیشه تازه تازه درست شود.»

                                                                                                                 اورسولاک .لژیک