همچنان که روزهای زندگی می گذرد.بیشتر ما به سوی زندگیهایی آرام و اعلام نشده هدایت می شویم.هیچ کس خبر از آمدن ما نمی دهد.به نظر می رسد هیچ اعلام کننده ای برای ما وجود ندارد و به افتخارمان ساختمان یادبودی ساخته نمی شود .اما این کار امکان تماس مارا در دنیا کم نمی کند ،زیرا عده زیادی منتظر آمدن آدمی مثل ما هستند تا از هیجان و شجاعتمان تعریف کنند.آنان به هوش منحصر بفرد مانیاز دارند.کسی که اگر ما وقت داشته باشیم و آنچه را داریم بااو سهیم گردیم زندگی بهتری خواهدداشت،درانتظار ماست.

بیشتر اوقات ما قدرت لمس کردن ،لبخندزدن،یک کلمه محبت آمیز ،یک گوش شنوا ،یک تعریف صادقانه ،یک کوچکترین عمل محبت آمیز را دست کم می گیریم.تماماینها قدرت زیر ورو کردن زندگی را دارند.توجه کردن به فرصتهای همیشگی که می تواند احساس عشق مارا به وجود آورد،بسیار سخت است.

 «خدمت کردن چیز بزرگی نیست،مجموعه ای از میلیونها چیز کوچک است.»

                                                                                           آنونیموس