آزادی شامی انتخاب،مسئولیت و تعهد است.چنین چیزی به دست نمی آید و همیشه تاوانی برای آن پرداخته می شود.دوست داشتن بدون دست کشیدن از چیزی ممکن نمی گردد.بعضیها دوست داشتن را نوعی بردگی می دانند که آزادی را محدود می سازد ،اما هنگامی که دوست بداریم این کار با تعهد شخصی و داوطلبانه انجام می دهیم.وقتی که از خود چیزی می بخشیم ،اززندان خوشیفتگی رها می شویم و هرچه بیشتر ببخشیم ،آزادتر می گردیم.

«آزادی چیزی نیست بجز فرصتی برای بهتر شدن.»

                                                    آلبرکامو

یکی از دوستانم که معلم بسیار خلاق و با تدبیری است،متوجه شده بود که هرگاه به نکات مثبت شاگردانش در کلاس اشاره می کند،دگرگونی مثبتی درآنان ظاهر می شود.افزون براین هفته ای یک بار تمام کلاس رادر «خوبیهای دیگران سهیم می کرد»یعنی،هربچه ای از دیگری تعریف می کرد.این کار برای ایجاد فضای مثبت بسیار طرفدارداشت و محیطی رابه وجود می آورد که بازتاب شخصیت برتر هر دانش آموز بود.

خوشحال کردن و عزت نفس بخشیدن به مردم عملا کار بسیار آسانی است،تنها چیزی که لازم دارد قلبی تعلیم یافته و مهربان است که با صداقت و میل هم همراه باشد.

«اصل طبیعی بشر به ستایش از وی متمایل است.»

                                                               ویلیام جیمز

ماهمه به دنبال عشق کامل می گردیم.بعضی احساس می کنیم دست کم این همان عشقی است که ما شایسته آن هستیم.طالب روابطی رویایی ،بدون درگیری وسراپاگرمی ،ادراک ،پذیرش ومهربانی هستیم.بسیاری اوقات راصرف مقایسه آنچه به نظرمان شایستگی آن را داریم می کنیم.از آنچه نداریم ناله وزاری سرمیدهیم.

دوستی دارم که همواره به دنبال عشق کامل بود ،ازاین رو زن وبچه اش را رها کردتابه آرزویش برسد.اواین کارراحق خودش می دانست.ازآن زمان تا کنون افتخارش این است به هفده زن اظهار عشق کرده است وهنوزهم به دنبال زن دلخواهش می گردد.وقتی که از اوسوال کنید از رابطه بایک زن چه انتظاری دارد ،جواب می دهد که او به دنبال عشق حقیقی است.البته او حتی دراین مورد هم عقیده درستی ندارد.به نظر من او تابا خودش ازدواج نکند راضی نخواهد شد.

اگرقبول کنیم که روی کره زمین عشق زمینی کامل وجود ندارد و فقط عشق به حق کاملا یافت می شود ،شاید کمتر دچار ناراحتی شویم.درآن صورت می توانیم برتوان خود بیفزایم و عشقی را که داریم رشد بدهیم وستایش کنیم.

«مافقط بادوست داشتن می توانیم عشق را بیاموزیم.»

                                                                ایریس مردوخ

جایی که ایمان نباشد،عشق نیز قادر به ادامه حیات نیست.عشق هم مثل ایمان ،اعتماد بدون تضمین را می طلبد.مانندتمام چیزهای روحی اطمینانی وجودندارد،زیرا ایمان فرای منطق و دلیل می رود وعشق حتی فراترازاینها.

اگر به عشق وایمان نیاز داریم دلایل بسیار ساده و فراوانی از وجود عشق درزندگیهای روزانه ما وجوددارد.ما تخمی را می کاریم وتبدیل به گل می شود .ماکسی را لمس می  کنیم و این شخص نیرومند می شود.اشکها را پاک می کنیم ویاد می گیریم دوباره بخندیم.

مافقط وقتی با عشق احساس راحتی می کنیم که عمیقا در قلب هایمان باشد.ما حقیقت آن را کاملا می پذیریم .اگر پیوسته بپرسیم وعشق راارزشیابی کنیم ،شانس تملک بر عشق را نداریم.

پاسکال گفته است که:«ایمان با اثبات تفاوت دارد،دومی انسانی است واولی از سوی خداوند است .»

«فقط با دل است که شخص می تواند درست ببیند.آنچه اصل شد با چشم دیده نمی شود.»

                                                                     آنتوان دوسنت اگزوپری

گرچه بی شک این درست است که عشق زیبایی را به زندگی ما می آورد ،این نیز حقیقت دارد که زیبایی به توسعه عشق یاری می دهد.هریک از دیگری سود می بردوبرآن می افزاید.

ممکن است تا این حد بی احساس باشد که از زیبایی های اطراف ما غافل بماند؟زیبایی حتی در دنیوی ترین چیزها هم به حد فراوان و چشمگیر وجوددارد،فقط کافی است که مادرصدد دیدن آن باشیم.

زیبایی به چیزهای معمولی حیات می بخشد .بازیبایی ما آگاهتر می شویم ،جانهایمان اعتلا می یابند ،دلهای ما سرشار می شوند،ارواح ما رشد می یابند.تجربه زیبایی و تحسین و سهیم شدن در آن همیشه گونه ای ابراز عشق است.

«هرچند ما برای یافتن زیبایی به سراسر جهان سفر می کنیم،بایستی آن را باخود داشته باشیم وگرنه زیبایی را نخواهیم یافت.»

                                                         رالف والدوامرسون

همچنان که روزهای زندگی می گذرد.بیشتر ما به سوی زندگیهایی آرام و اعلام نشده هدایت می شویم.هیچ کس خبر از آمدن ما نمی دهد.به نظر می رسد هیچ اعلام کننده ای برای ما وجود ندارد و به افتخارمان ساختمان یادبودی ساخته نمی شود .اما این کار امکان تماس مارا در دنیا کم نمی کند ،زیرا عده زیادی منتظر آمدن آدمی مثل ما هستند تا از هیجان و شجاعتمان تعریف کنند.آنان به هوش منحصر بفرد مانیاز دارند.کسی که اگر ما وقت داشته باشیم و آنچه را داریم بااو سهیم گردیم زندگی بهتری خواهدداشت،درانتظار ماست.

بیشتر اوقات ما قدرت لمس کردن ،لبخندزدن،یک کلمه محبت آمیز ،یک گوش شنوا ،یک تعریف صادقانه ،یک کوچکترین عمل محبت آمیز را دست کم می گیریم.تماماینها قدرت زیر ورو کردن زندگی را دارند.توجه کردن به فرصتهای همیشگی که می تواند احساس عشق مارا به وجود آورد،بسیار سخت است.

 «خدمت کردن چیز بزرگی نیست،مجموعه ای از میلیونها چیز کوچک است.»

                                                                                           آنونیموس

باهرکس می بینید طوری برخورد کنید که گویی فردی با شخصیت است وزندگی سحرآمیزی همچون خود شما دارد.

 از پیشداوری وشک ،حتی برای یک لحظه هم که شده ،دست بردارید واز اظهارنظر کردنی این چنین :«من این قیافه رامی شناسم .»دوری کنید.

باانجام دادن این کارها اید مهمترین درسی را که عشق به ما می دهد ،بیاموزید:اینکه هرکس تنها به سبب انسان بودن شایستگی عشق مارا دارد.ازاین حقیقت آغاز کنید که او یکی از مخلوقات خداوند یگانه است.

      «میزان انسانیت بشر ،گسترش و شدت عشق او به نوع بشر است.»

                                                                                   اشلی مونتاگ